Average White Band breekt door in Amerika met R&B-funk: ‘Ze hadden niet door dat we wit waren’

In tegenstelling tot wat hun naam doet vermoeden, is de Average White Band een opmerkelijk gezelschap. Deze groep muzikale witte mannen uit Schotland specialiseert zich namelijk in R&B-funk, een genre dat in de 70s vooral populair is bij de zwarte gemeenschap. 

Naar Amerika

Average White Bands eerste plaat, Show Your Hand, levert niet het beoogde succes op. En voor het tweede album reist de band dan ook af naar de Verenigde Staten, waar ze hopen meer indruk te maken. In The Land of the Free lijkt de Average White Band namelijk beter in de smaak te vallen. De bandleden kijken er dan ook erg naar uit de Atlantische oceaan over te steken: “Daar de Amerikaanse muziek spelen die wij ons in Schotland hadden eigen gemaakt. We gingen het aan ze terug verkopen.” 

Eenmaal in New York nemen de muzikanten meteen een nieuw album op. De groep verkort voor de gelegenheid haar naam tot AWB - om verwarring en ongenoegen bij publiek te voorkomen - en brengt in 1974 een titelloos album uit. Het derde nummer op deze plaat, Pick up the Pieces, flopt in het Verenigd Koninkrijk. Maar in Amerika is de track een verrassende nummer 1-hit. 

‘Niet commercieel bedoeld’

Dat Pick up the Pieces nou net de grote doorbraak van de Average White Band betekent, is een grote verrassing voor de groep. “Het nummer was bedoeld als eerbetoon aan The J.B.’s, de band van James Brown. Het was het enige nummer op het album dat niet commercieel bedoeld was”, vertellen de mannen. “De titel moest lijken op hun Pass The Peas en zo kwam ik op Pick up the Pieces.” De band ziet het nummer dus niet als hit-materiaal en het label is het daar roerend mee eens. 

Maar als Pass The Peas onverwachts wordt gedraaid in discotheken, begint er iets te broeien. “Daarna kreeg het airplay als danshit”, leggen ze uit. “Omdat het ’t zo fantastisch deed in de discotheken besloot Atlantic om het B-kante Pick Up The Pieces tot A-kant te promoveren. Maar wel op een wit label, zodat niet duidelijk was wie de artiest was. De muziek moest voor zichzelf spreken. DJ’s wisten dat ze er de dansvloer vol mee kregen.”

‘Aparte reacties’ 

In 1976 is AWB te gast in Soul Train, waar ze Cut The Cake spelen, de titeltrack van het derde album. Daar valt de Schotse band goed in de smaak. “We hebben eigenlijk altijd vooral succes gehad bij de zwarte gemeenschap”, vertellen de twee bandleden. “Dat kwam natuurlijk door onze muziekstijl. Wij waren met hun muziek opgegroeid en dat sprak hen ontzettend aan. En we zaten op het Atlantic-label, dat zich met name richtte op het zwarte publiek.” Wanneer ze worden uitgenodigd langs te komen bij radioprogramma’s is de verwarring vaak compleet: “Bij de radio hadden ze niet door dat we wit waren. Dus als we dan voor promotie langskwamen, kregen we aparte reacties.”