Iedere week belichten we een geniale vondst uit de popmuziek. Bluesgitarist Bo Diddley verzon ooit een ritme dat daarna talloze keren nagedaan werd.
Bo Diddley wordt in 1928 geboren als Ellas Otha Bates, maar verandert zijn naam later in Ellas McDaniels. Onder zijn artiestennaam neemt hij in 1955 zijn debuutsingle op, die ook 'Bo Diddley' heet. Het is een dubbele A-kant, met de bluesklassieker 'I'm A Man' op de keerzijde. Op 'Bo Diddley' horen we de befaamde Bo Diddley-beat.
Dat typerende stuwende ritme heeft een oorsprong die nog veel verder teruggaat. West-Afrikaanse slaven nemen dit ritme mee naar het zuiden van de VS en het Caribische gebied. De grootste aanpassing die Bo Diddley doet, is de percussie nabootsen op zijn kenmerkende rechthoekige elektrische gitaar.
Hij komt op het idee als hij de countrysong 'Jingle, Jangle, Jangle' uit de film The Forest Rangers uit 1942 probeert na te spelen. Dick Thomas zingt het origineel, maar Diddley kent de versie van Gene Autry. En ja, daarin hoor je dus al een tamme versie van die stoere Bo Diddley-beat!
De eerste single van Bo Diddley is zo'n succes dat de muzikant zijn befaamde ritme nog een aantal keer herhaalt in zijn daaropvolgende singles. Ook andere artiesten horen dat ritme en zijn verkocht. Het is bijvoorbeeld de basis van de Buddy Holly-single 'Not Fade Away', ook een hit voor The Rolling Stones.
Een ander beroemd liedje dat slim gebruik maakt van het Bo Diddley-ritme is 'I Want Candy' van The Strangeloves uit 1965. In Nederland wordt het pas begin jaren 80 een hit, in de versie van Bow Wow Wow en in de jaren 90 opnieuw voor Aaron Carter. Later wordt het nog opgenomen door Westlife, Good Charlotte en Spice Girl Melanie C.
Andere noemenswaardige voorbeelden van de Bo Diddley-beat zijn te horen op platen van Bruce Springsteen ('She's The One'), The Rolling Stones ('Please Go Home'), Elvis Presley ('(Marie's The Name) His Latest Flame'), Shirley & Company ('Shame, Shame, Shame'), U2 ('Desire') en George Michael ('Faith').
Die Bo Diddley-beat is dus in meer liedjes te horen dan je denkt, zelfs als je 'm niet altijd even goed herkent. Luister maar eens goed naar 'How Soon Is Now?' van The Smiths, waarin het ritme op een lager tempo wordt gespeeld. Dan klinkt het ineens compleet anders!
