De laatste jazz-plaat in de collectie van Jules Deelders: 'Als 'ie kraakt dan zijn het de huidschilfers van Jules"
- Nieuws
- De laatste jazz-plaat in de collectie van Jules Deelders: 'Als 'ie kraakt dan zijn het de huidschilfers van Jules"
'Jazz is my religion', zei Jules Deelder over zijn liefde voor jazzmuziek. Want naast dat Deelder dichter, beroemd Sparta-fan en hét visitekaartje voor zwarte kleding van een bekend wasmiddel was, verzamelde hij vooral veel jazz. In Spijkers met Koppen vertellen dochter Ari Deelder en vriend en saxofonist Benjamin Herman over zijn enorme jazzkennis.
De platenkast van Jules Deelder is enorm. Toen dochter Ari Deelder er in ging snuffelen moest ze wennen aan de rangschikking. Die was niet op alfabet, zoals de platenbakken in een platenzaak, maar op label. Jules kon een plaat uit de kast pakken en dan wist hij aan de hand van de hoes al welke muziek hij te pakken had. Vaak zat er dan ook nog een verhaal aan vast.
Mening platenzaak werd tot de laatste plaat uitgezocht. Ari heeft daar een aardig trauma aan over gehouden. "Hij zocht graag naar onbekende artiesten, vooral als ze al dood waren. Brew Moore als voorbeeld. Daar schreef hij zelfs een gedicht over."
No More Brew
Brew Moore, begenadigd tenor
uit de school van Lester Young,
stierf in Kopenhagen zoals
hij had geleefd – straalbezopen
geen stuiver op zak, met een
gebroken nek onder aan de keldertrap
[…]
Hij was overigens ook gek op bekende jazzmuzikanten; Charlie Parker, Miles Davis om er maar een paar te noemen. Niet alleen het vinyl in de bakken van platenzaken werd door de ex-nachtburgemeester uitgeplozen, hij bezocht ook markten en beurzen. "Hij kon dan soms ook wel chagrijnig thuiskomen als een concurrent liefhebber de beste plaatjes al had opgepikt", aldus Ari.
Zijn laatste plaat
Deelder had een algehele hekel aan het 'interne(p)t'. Een plaat online bestellen was dan ook uit den boze. Aan de laatste plaat die Deelder toevoegde aan zijn collectie hangt een bijzonder verhaal. In een interview vertelde Deelder dat hij nog zocht naar een album van de minder bekende, maar geliefd onder verzamelaars, Tony Fruscella.
Toevallig zag een mede-Rotterdammer, die inmiddels in Amerika woonde, de plaat op Ebay staan. Bij de vraag of Jules interesse had was het antwoord: "Jaaaa, dat wil ik wel. Dus toen hebben we dat geregeld en vier dagen voordat 'ie de pijp uit ging heeft 'ie die plaat nog gekregen." Uiteraard mag een stukje muziek niet ontbreken, maar Ari waarschuwt alvast: "Als 'ie kraakt dan zijn het de huidschilfers van Jules".
