Goodbye Stranger: Breakfast In America is het summum en begin van het einde van Supertramp

In de 70s vindt Supertramp een weg naar de top, wanneer de mannen ervoor kiezen hun lange symfonische (prog)rocksongs in te ruilen voor kortere tracks met meer popinvloeden. Het succes van de Engelse groep is grotendeels te danken aan de belangrijkste songwriters, toetsenist Rick Davies en bassist Roger Hodgson. Hoewel ze de songwritingcredits delen, schrijven ze de meeste tracks uit het repertoire van de band apart. Zo is Hodgson - nog voor Supertramp vorm krijgt - verantwoordelijk voor de Supertramp-hit Breakfast In America. Hij schrijft het nummer al in zijn tienerjaren, die hij doorbrengt in Engeland. De bassist in spe droomt van roem in de Verenigde Staten en legt zijn visioen vast in de lyrics.

Breakfast

Met Supertramp maakt Hodgson zijn dromen waar. De band brengt in rap tempo plaat na plaat uit. En in 1977 komt alweer het vijfde studioalbum uit met daarop de klassiekers Give A Little Bit en Fool’s Overture. Even in the Quietest Moments... brengt de band naar nieuwe hoogten, met onder andere een nummer 1-notering in de Album Top 100.

Maar opnieuw is van achteroverleunen geen sprake; terwijl de wereld geniet van de plaat, werkt Supertramp al aan het vervolg. Voor dit zesde studioalbum stoft Hodgson een van de nummers af die op dat moment al 8 jaar op de plank ligt, Breakfast In America. Davies is niet direct weg van het nummer: “Hij hield nooit van de tekst van Breakfast”, vertelt Hodgson in ’79 tegen Melody Maker.

Ondanks Davies’ bezwaren vindt het nummer uiteindelijk z’n weg naar het album, dat op dat moment nog titelloos is. Zoals vaker het geval is, liggen Hodgson en Davies niet direct op een lijn als het aankomt op de naam. De mannen vernoemen de plaat uiteindelijk naar Hodgons single, vanwege het speelse karakter. Hodgson zegt daarover: "Hij [Davies] wilde de albumtitel 'Breakfast In America' ook niet. Dus ik denk dat ik op beide punten heb gewonnen."

Logisch

Het is dit zesde album waarop de songwriting-partnerschap van Rick Davies en Roger Hodgson z’n volle potentie lijkt te benutten. Met zo’n 18 tot 20 miljoen verkochte exemplaren is Breakfast In America misschien wel het bestverkochte progalbum aller tijden, na Dark Side Of The Moon. “Ik heb altijd geweten dat het een enorm album zou worden”, zegt Hodgson daar in 1979 over tegen Melody Maker. “Ik wist dat onze tijd was gekomen en als het niet was gebeurd, hield de grote man in de lucht ons voor de gek. Ik voelde dat het moest gebeuren, alleen al door het feit dat we er zo lang voor hadden moeten strijden.”

De Engelse band adverteert Breakfast In America in maart 1979 met een eerste single, getiteld The Logical Song. Het nummer – waarin Hodgson waarschuwt dat logica in de weg kan staan van creativiteit en passie – verzet zich tegen het schoolsysteem. Het is net als Another Brick In The Wall (part II), dat eveneens in ’79 wordt uitgebracht en in grote lijnen dezelfde boodschap vertolkt, een grote hit. The Logical Song is na Give A Little Bit de tweede Top 40-notering ooit voor Supertramp. In onder andere de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk is het zelfs goed voor een Top 10-notering.

Goodbye Stranger

Na The Logical Song verovert Supertramp radiozenders in binnen- en buitenland met Breakfast In America. Kort daarop wordt ook een derde single de wereld in gezonden. In tegenstelling tot de eerste twee singles, wordt opvolger Goodbye Stranger geschreven door Davies, die ook de leadzang voor z’n rekening neemt.

In het nummer beschrijft Davies de vrijheid van one-night-stands: "Alleen al de gedachte aan die lieve dames stuurt een rilling door mijn aderen." Alhoewel de toetsenist het zelf nooit heeft bevestigd, zijn veel fans ervan overtuigd dat hij met "goodbye Mary, goodbye Jane" een verwijzing maakt naar wiet, dat in de 70s in de volksmond ook wel als Mary Jane wordt aangeduid.

Het begin van het einde

Breakfast In America is zonder twijfel het magnum opus van Supertramp en luidt eveneens het einde van het bestaan van de legendarische Britse band in. Dankzij de eeuwige discussies tussen Davies en Hodgson lijkt de band zichzelf op het zesde album te overstijgen. Tegelijkertijd lijken de barstjes die door de jaren heen te zijn ontstaan uit te groeien tot onherstelbare scheuren.

De titel van het volgende album lijkt – met de kennis die we nu hebben – haast een voorspelling. Na Famous Last Words houdt Hodgson het voor gezien, om nooit meer terug te keren. Davies en de andere leden van Supertramp zetten na het vertrek van de bassist de band voort en brengen nog vier Supertramp-albums uit, waarvan de laatste in 2002 het levenslicht ziet.