De legendarische Montreux-concerten van Gary Moore

Zo goed als Gary Moore op gitaar was, zo zijn er maar een paar. De Noord-Ierse gitarist stond bekend om zijn emotievolle spel en hij kwam in talloze genres uit de verf. En, niet onbelangrijk, ook zijn gelaatstrekken vielen op. "Als ik speel, ga ik helemaal op in de gitaar."

Zeven keer

Zijn meest iconische concerten speelt Moore op het Montreux Jazz Festival, dat jaarlijks in juli in en rond het Zwitserse Montreux plaatsvindt. Het festival verwelkomde Gary Moore liefst zeven keer; rond de eeuwwisseling was hij haast vaste gast. Alle shows krijgen in 2009 een speciale boxset toevertrouwd. Het jaar erop speelt hij nog één laatste keer in Montreux, zeven maanden voor zijn overlijden.

1990: samen met Albert Collins

1995: Covers, covers, covers

Wie de setlist van Gary Moore's Montreux-concert in 1995 nagaat, vindt haast alleen maar covers terug. Britse bluesbands als Fleetwood Mac en John Mayall & The Bluesbreakers komen terug, maar Moore waagt zich ook aan enkele 'standards' van bijvoorbeeld Elmore James en Little Milton. Ook net in de platenzaak: Blues For Greeny, een speciaal tributealbum voor de eerdergenoemde Peter Green. Later zou Gary Moore nog zo'n plaat maken voor Jimi Hendrix.

1997: Meer pop en een zonnebril

In juni 1997 verschijnt het album Dark Days In Paradise, waarin Gary Moore een nieuwe weg inslaat en kiest voor een meer popachtig geluid, met zelfs verwijzingen naar de britpop en elektronische muziek. Geen ellenlange kijk-mij-eens-kunnen-spelen-solo's meer, maar easy-listening. Bijna de helft van wat Gary Moore een maand later op Montreux speelt, is afkomstig van Dark Days In Paradise. Z'n look in Zwitserland is dat jaar ook wat minder bluesy, want Moore betreedt het podium in een fluorgroen vest en opvallende zonnebril.

1999: Uitgekleed, maar wel vuur

In 1999 besluiten Moore en band weer terug naar de basis te gaan. Ze nemen ook beduidend minder podiumruimte in, want de blazerssectie is thuisgelaten dit keer. Moore kiest weer voor herkenbare bluessongs, wat eigen werk én als hoogtepunt een fenomenale versie van Jimi Hendrix' Fire. Die cover verscheen later dat jaar op het album A Different Beat en is sindsdien vaste prik tijdens concerten van Gary Moore.

2001: Rockin' And Rollin'

In 2001 keert Gary Moore Back To The Blues, zoals zijn album uit dat jaar heet. Na twee experimentele platen is het op zijn nieuwe werk weer ouderwets rock & rollen. En dat is te merken in Montreux, want de band staat weer op volle kracht op het podium in het Congrescentrum van Montreux. Alle klassiekers komen voorbij: Oh, Pretty Woman, Walking by Myself, Still Got the Blues... Het publiek is uitzinnig, maar Montreux moet zeven jaar wachten op de rentree van Gary Moore.

2008: Met John Mayall & The Bluesbreakers

2010: De laatste uithaal

Er zijn maar weinig gitaristen die dit moment niet kennen: de eindeloze gitaaruithaal van Gary Moore in het nummer Parisienne Walkways tijdens zijn allerlaatste Montreux. Twintig jaar na zijn debuut op het prestigieuze evenement speelt de dan 58-jarige Gary Moore wederom de sterren van de hemel, niet wetende dat hij niet meer terug zal keren in zijn geliefde Montreux. Een halfjaar later overlijdt Gary Moore aan een hartaanval op vakantie in Spanje.

Gary Moore in de NPO Radio 2 Top 2000

Er staan twee nummers van Gary Moore in de NPO Radio 2 Top 2000. Still Got The Blues is er al vanaf het begin bij en eindigt steevast hoog in de lijst. Out In The Fields, een song die Moore met zijn Thin Lizzy-maatje Phil Lynott opnam, staat sinds 2018 ook in de Top 2000.