Orgasmisch geschreeuw maakte Pink Floyds The Great Gig In The Sky af
The Great Gig In The Sky is bijna compleet, maar heeft zang nodig. Pink Floyd betaalt sessiezangeres Clare Torry 30 pond om wat in te zingen – misschien wel hun beste 30 pond ooit besteed.
Britse psychedelische rockband Pink Floyd timmert al heel flink aan de weg als ze in 1972 de studio induiken voor opnames van Dark Side Of The Moon, de plaat die uiteindelijk een van de best verkochte albums ter wereld wordt.
Bombastisch maar teder
Tijdens de opnames hebben de nummers geen duidelijke namen. Een van de nummers heet in het maakproces 'the mortality sequence', oftewel 'de sterfelijkheidsreeks'. Vandaag de dag kennen we die plaat als The Great Gig In The Sky: een simultaan bombastisch en teder nummer dat niet zo een-twee-drie geproduceerd is. Het nummer is oorspronkelijk alleen een stuk pianopartij van Wright, en een aantal citaten uit de bijbel van Britse journalist Malcolm Muggeridge. Het wordt talloze keren door de molen gehaald, tot het klikt bij de bandleden: een vrouwelijke zangpartij maakt dit nummer compleet.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Geen woorden
"We wilden een orgasmisch schreeuwende vrouw erin hebben", vertelt David Gilmour aan Rolling Stone. Alan Parsons produceert het album en stelt voor om sessiezangeres Clare Torry uit te nodigen in de studio. "We vertelden haar dat ze geen woorden mocht gebruiken: toen ze net begon, was ze dingen als 'oh yeah baby' aan het zingen, dus we moesten haar tegenhouden om dat te doen. Maar er was niet echt een richting - ze moest het gewoon voelen", vertelt Parsons aan Rolling Stone in 2003. "We zeiden: 'ga er gewoon voor.' Ze vond het doodeng. 'Ga er gewoon voor en improviseer.' En dat deed ze, en deze extraordinaire, fantastische zang kwam eruit", vertelt toetsenist Richard Wright in 2003 aan Uncut.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Geen credits
Als je als zangeres hoort dat je geen woorden mag gebruiken, wat doe je dan? "Het enige waar ik aan kon denken, was dat ik mezelf als instrument kon laten klinken. Als gitaar, of wat dan ook, en niet te denken als vocalist. Dat deed ik en ze vonden het geweldig", vertelt Torry in een interview met Pink Floyd Peru. Ze doet 3 à 4 opnames, krijgt voor de rest weinig reactie van de bandleden (afgezien van Gilmour), ontvangt 30 pond en vertrekt zonder verwachting dat haar zang daadwerkelijk gebruikt wordt. Een tijd later ziet ze het album in een platenzaak liggen, en haar naam bij de zangcredits staan. Die naam staat alleen niet bij de schrijfcredits. "Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik iets geprobeerd te regelen wat betreft de auteursrechten of publicatie", vertelt ze in 1998 aan Mojo. Een rechtszaak en jaren later heeft ze het toch voor elkaar: het nummer is tegenwoordig toegeschreven aan Wright én Torry.
Leven en dood
Wright schrijf het nummer. Volgens hem gaat het over het leven, dat langzaam overstegen wordt door de dood. "Een deel van de druk die ik voelde door het in de band zitten, was de constante angst om dood te gaan, door al het gereis in vliegtuigen en op de wegen in de Verenigde Staten en in Europa", vertelt hij aan Mojo. Maar hij had niet alleen maar de dood in gedachten tijdens het schrijven. "Ik word zo enthousiast als ik Clare hoor zingen. Voor mij gaat het niet noodzakelijk over de dood. Ik hoor terror en angst en grote emotie, vooral in het middelste stuk als de zang zich met de band mengt."
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Pink Floyd in de NPO Radio 2 Top 2000
Pink Floyd is een van de hofleveranciers van de lijst der lijsten. In 2023 staan ze er welgeteld 13 keer in. The Great Gig In The Sky staat op plek 426. Hun hoogste notering is Wish You Were Here op plek 11.
