Sound of Surinam (5): Kenny B., Tasha's World, Tony Scott

Vooropgesteld, kolonialisme was verkeerd, om nog maar te zwijgen van slavernij. Feit is wel dat Suriname hierdoor onlosmakelijk is verbonden met ons koude kikkerland en dat heeft ons op muzikaal vlak geen windeieren gelegd. In het kader van het 40-jarige jubileum van de onafhankelijkheid van Suriname op 25 november 2015 maken wij een bloemlezing van Surinaamse poku (muziek) voor de yeye (ziel). Vandaag deel 5, lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.

13. Kenny B.

Ex-militair, vredesonderhandelaar, zanger. Dit zou zomaar op het visitekaartje kunnen staan van Kenneth Bron, geboren in 1961 in Paramaribo. Want op het moment dat Kenny B. in 2015 nummer 1-hits scoort ('Parijs') en FunX-awards in ontvangst neemt, heeft hij al een bewogen leven achter zich. Dat roerige leven is niet los te zien van zijn afkomst. Bron is namelijk een Marron. Deze boscreolen zijn Afrikaanse slaven die zich in het land van aankomst wisten los te knokken van hun eigenaar en het oerwoud in vluchtten.

Jaren later, tussen 1986 en 1992, waren de Marrons van Suriname een strijdende partij in de Binnenlandse Oorlog. In deze oorlog stonden het Nationaal Leger van Desi Bouterse (foto links) en het Junglecommando van zijn voormalige lijfwacht, de Marron Ronnie Brunswijk (foto rechts) lijnrecht tegenover elkaar en werd gevochten om de macht over Oost-Suriname en de controle over de cocaïnehandel.

Tussen twee vuren

Marrons hebben het niet altijd makkelijk in Suriname. Kenneth woonde als kind in Paramaribo en daar werden de meestal veel donkere Marrons gepest en gediscrimineerd. Dat veranderde toen hij in 1980 in dienst ging bij het Nationaal Leger, dat toen de macht greep en hij niet meer werd beoordeeld op zijn afkomst, maar op rang. In 1986 zwaaide hij af om in dienst te treden bij het houtbedrijf van zijn vader. Dat was het moment dat de Binnenlandse Oorlog uitbrak.

Brunswijk is een neef van Bron en omdat de strijd zich richtte tegen de Marrons, sloot Bron zich aan bij het Junglecommando. Maar omdat hij nog veel vrienden en kennissen had in het Nationaal Leger en hij dus door beide partijen werd gerespecteerd, was Bron de aangewezen persoon om als vredesonderhandelaar op te treden. Op het moment dat de vrede daadwerkelijk werd getekend, was Bron al in Nederland, omdat hij in 1991 vanwege zijn zieke vriendin naar Nederland ging om haar hier te laten behandelen.

Hits in Suriname en Nederland

Na een jaar in het asielzoekerscentrum van Zeewolde komt Bron in Tilburg terecht, waar hij als fabrieksarbeider aan de slag gaat. Muziek speelt al die tijd een sluimerende rol. Op zijn achtste had Bron al leren pianospelen en in Suriname was hij leadzanger van zijn bandje 'Francisco'. In Nederland gaat hij gewoon door met muziek maken, waarbij hij in het Engels, Srantongo en Aucaans zingt en een aantal hits scoort in Suriname en waar 'A Sama De' zelfs op nummer 1 belandt.

Dan pikt Top Notch-bons Kees de Koning zijn sound op en overtuigt Bron om in het Nederlands te zingen. 2015 is het jaar van zijn grote doorbraak in Nederland met zijn album Kenny B, waar de eerste single 'Als Je Gaat' de hitlijsten bestormt en 'Parijs' op nummer 1 in de Nederlandse hitlijst belandt.

14. Tasha's World

Ze werd in 1974 'gewoon' in Rotterdam geboren, maar vergis je niet, Natascha Slagtand (beter bekend als Tasha's World) is op en top Surinaams. Niet voor niets dook ze in haar laatste album BLCK GLD uit 2013 in haar culturele verleden en liet haar Surinaamse roots meer dan eens de boventoon voeren. Sowieso klinkt dat derde album veel meer latin dan haar eerste twee albums en ook is de Surinaamse muzieksoort Kawina sterk vertegenwoordigd. En wanneer je de legendarische Surinaamse fluitist Ronald Snijders een mopje mee laat fluiten op je album, kun je nooit ontkennen dat Tasha's World haar afkomst verloochent.

Boven drijven

Het was nog maar de vraag of ze ooit een derde album uit zou brengen. Terwijl haar hele leven in het teken had gestaan van zingen. Ze zei al eens dat ze eerder leerde zingen dan praten thuis en toen ze als zesjarig meisje 'Fame' van Irene Cara hoorde en zag, wist ze zeker dat ze wilde zingen en dansen.

Op haar veertiende wordt het zingen echt serieus, doet ze mee met verscheidene jazzformaties, laat ze van zich horen in typische meidengroepjes die R&B maken en ook duikt ze af en toe op in de housescene. In 1996 maakt het grote publiek kennis met Natascha, wanneer ze het refrein zingt in de debuutsingle van rapper E-Life, die onder de vleugels van Postmen boven komt drijven.

Big in Japan

Vanaf dat moment wordt ze een veelgevraagde artiest. Zo tourt ze met de Nederlandse rapformatie Flip da Scrip door Europa om hun sound te pimpen. In 2001 vindt ze het tijd om haar vleugels uit te slaan, haar eigen band te beginnen en de muziekwereld tegemoet te treden als Tasha's World. Aanvankelijk was vooral Japan helemaal weg van haar en daarom mocht ze op een Japans label haar debuutalbum Tasha's World opnemen. Dat album zette haar wereldwijd op de kaart als een heuse neo-soulartiest en werd reikhalzend uitgekeken naar haar vervolgalbum.

Dat album World Domination kwam uit in 2004 en gaf haar de allure van een wereldster. Ze won een Zilveren Harp en kreeg in Londen uit handen van Manu Chao een EMMA-award voor beste World Music Act. En waar iedereen hoopvol uitkeek naar het derde album, verdween Natascha van het podium. Naar eigen zeggen om een stap terug te doen, aandacht te besteden aan haar gezin en familie en even helemaal niks te maken hebben met de ratrace van de muziekbusiness. Tot 2013 dus, waar ze met BLCK GLD ook vertelt waarom ze een radiostilte van ruim vijf jaar in acht nam.

15. Tony Scott

The Chief was geen lukraak gekozen titel voor zijn internationaal zeer gewaardeerde album uit 1990. En het was evenmin zijn manier om aan te geven dat hij, Candy Peter van der Bosch en beter bekend als Tony Scott, de opperbaas was van het genre hiphouse. En zelfs was hij geen filiaalmanager (chef) in een supermarkt voordat hij de hitlijsten bestormde. Van der Bosch, geboren op 2 oktober 1971 in Suriname, stamt namelijk af van de Caraib, een stam Amazone-indianen, de oorspronkelijke bewoners van Suriname. Een jaar voor de onafhankelijkheid van Suriname, Van der Bosch is dan drie jaar, emigreert hij met zijn familie naar Nederland, waar ze zoals zovelen terecht komen in Amsterdam Zuid-Oost.

Zoals in veel Surinaamse families gaat de liefde voor muziek over van ouders op kinderen. Hij groeit op met traditionele muziek van Suriname als sambura, maracca, krawassi, afgewisseld met echte Amerikaanse soul en funk. In 1979, Van der Bosch is een jaar of acht, hoort hij voor het eerst 'Rapper's Delight' van Sugar Hill Gang en hij heeft zijn roeping gevonden: hiphop. Op zijn dertiende richt hij zijn eigen Electric Boogie-crew op, waar hij op zijn moves traint en gaat als beatboxer aan de slag bij Too Tough Enough. Het zou het begin zijn van een opmerkelijke carrière.

Raap de restjes op

Nadat Van der Bosch, die inmiddels de artiestennaam Tony Scott heeft aangenomen, een rapjingle maakt voor een radioprogramma van zijn broer, komt hij op de radar van Rythm Records uit Amsterdam. Hij is amper 16 jaar als hij zijn eerste single uitbrengt, een remake van 'Pick Up The Pieces' van The Average Whitband, waar Scott overheen rapt en die bijvoorbeeld in de Ferry Maat Soulshow airplay krijgt. Het overtuigt Scott en zijn producer Fabian Lenssen nog meer vaart te maken met een volledig album. Dat album The Chief verschijnt in 1990 en is een groot succes in Nederland, Engeland en de VS (waar het album That's How I'm Living heet. Op het album, met hits als 'That's How I'm Living', 'Get Into It' en 'Gangsterboogie', surft Tony mee op de golf die hiphouse wordt genoemd: typische beats en soundeffects van de Chicago House, waaroverheen een rapper zijn ding doet. Tijdsgenoten op dit gebied van Tony Scott zijn Mr. Lee en The Rebel MC.

Helden in Paramaribo

Het succes is eigenlijk ongekend groot voor een Nederlandse artiest uit Zuid-Oost. Door het succes van The Chief vliegt hij zeer regelmatig naar de VS om zijn kunsten te vertonen. Zo krijgt hij een uitnodiging om op te treden op het prestigieuze New Music Seminar in New York en vraagt de Motown-sensatie Boyz II Men hem om mee te doen op hun 'Under Pressure'. Ook maakt hij nummers voor Candy Dulfer en gaat hij een succesvol partnership aan met Ben Liebrand. Maar zo snel als het succes kwam, zo rap verdwijnt hij ook weer van het wereldtoneel. Tony Scott brengt weliswaar nog platen uit, maar zo'n impact als The Chief heeft het niet.

Hier en daar maakt hij nog muziek in het nieuwe millennium, zoals voor de meidengroep KUS, maar Van der Bosch haalt ook veel energie uit zijn docentschap op het Pieter Nieuwlandcollege als muziekleraar. In 2006 maakt een nieuwe generatie opeens kennis met Tony Scott, als hij tijdens Armin Only in Ahoy van Armin van Buren zijn nieuwe single 'Something For The People' presenteert. Een jaar later vertrekt hij naar Suriname waar hij op zoek gaat naar zijn roots. Hij treedt op tijdens het festival Heroes in Paramaribo, waar hij gedichten voordraagt in de taal van de Caraib-indianen en waarbij hij wordt begeleidt op sambura en maracca's. Hieronder zie je Tony Scott in Suriname. Eens een chief, altijd een chief.

NB. Mocht je Surinaamse artiesten weten, die absoluut niet mogen ontbreken in onze bloemlezing, laat je horen in de comments, hier of op Facebook.