Gesprek met Caro Emerald

Zou je een paar mijlpalen willen noemen?
"Het optreden in The Royal Albert Hall, de 3FM award voor beste zangeres en de optredens bij Jools Holland."

Je noemt veel Engelse mijlpalen omdat Engeland misschien het belangrijkste land in je carrière is. In 2013 trad je op in The Royal Albert Hall. In het ontbijtprogramma BBC Breakfast zei je: ‘I have to look for a new dream’.
“Dat was ook echt zo. Ik vond een optreden daar onvoorstelbaar. Toen mijn boekingskantoor in Engeland het idee voorstelde dacht ik: ‘Dit kan toch niet. The Royal Albert Hall is zo prestigieus.’ Voor mij was een optreden daar het hoogst haalbare, ieder geval in Engeland en überhaupt qua live plekken. Ik zou nu niet weten wat dit zou overtreffen. Toen ik het concert had gedaan was het veel mooier dan ik ooit had gedacht. Het was heel erg intens en super emotioneel, omdat een explosie van energie was. Toen ik, als introductie, wilde zeggen dat dit het mooiste was dat me ooit was overkomen kon ik niet praten en moest huilen.”

Op 17 oktober 2014 sta je in de O2, Londen.
“Misschien is dat qua capaciteit groter, maar ik weet nog niet of het concert in The Royal Albert Hall dit zal overtreffen.”

In juli 2014 was het vijf jaar geleden dat je debuutsingle ‘Back It Up’ verscheen. In de documentaire Classic Albums zeg je dat ‘Back It Up’ een blauwdruk is voor al je andere liedjes. Is dat nog steeds zo?
“'Back It Up' is, buiten alle buitenlandse successen, natuurlijk een mijlpaal. Het is nog steeds het belangrijkste nummer van mijn carrière. Ik was inderdaad meteen verliefd op ‘Back It Up’. Hoewel ik een jazzachtergrond heb (Caro studeerde in 2005 af in de vakken jazz en zang aan het conservatorium in Amsterdam, red.) voelde ik me niet een jazz zangeres, maar een popzangeres. ‘Back It Up’ heeft de coolheid van jazz, maar niet de ‘truttigheid’ van de jazz. Het heeft ook beat en hiphop beats waar ik zo van hou. Het liedje was voor mij het antwoord waar ik als jazz zangeres naar op zoek was.”

Zijn je muzikale inspiratiebronnen, bij het maken van platen, nog steeds Ella Fitzgerald, Billie Holiday, Dusty Springfield, Shirley Bassey én Beyoncé?
“Ja, maar ik vind hen vooral vocale inspiratiebronnen. Een belangrijke muzikale referentie is bijvoorbeeld – en misschien voor velen verrassend - Portishead.”

Wat zijn de grote verschillen tussen Deleted Scenes from the Cutting Room Floor en de tweede cd The Shocking Miss Emerald? Ging het bij het tweede album meer om de teksten en verdieping, en bij het eerste meer om een stijl te behouden?
“Ja, dat denk ik wel. De tweede plaat is ‘donkerder’ en volwassener. Ik denk inderdaad dat we met de tweede cd iets meer de verdieping opzochten, met de eerste wilden we een hele nieuwe stijl neerzetten. Bij Deleted Scenes was ik nog jong, onbevangen en onzeker. Bij het maken van The Shocking Miss Emerald was ik meer inhoudelijk betrokken.”

Wanneer komt het derde album uit?
“Ik hoop in 2015. We zijn op dit moment aan het schrijven. De plaat zal, ongetwijfeld, weer herkenbaar zijn met hopelijk ook veel verrassingen.”

Je werkt met de producers David Schreurs, Jan van Wieringen en componist/tekstschrijver Vincent Degiorgio. Jullie noemen dit: het project Caro Emerald.
“Die term klinkt misschien kil, maar het klopt wel. We zijn met z’n allen constant bezig met het project Caro Emerald. Dat is ons werk… (lacht).”

Is dit creatief alles delen essentieel voor je? In de popmuziek zijn veel voorbeelden dat zangers en zangeressen van producers liedjes krijgen aangereikt die ze moeten zingen, zonder dat ze veel invloed hebben op het creatieve proces.
“Dat heb ik nooit gewild, daar ben ik té trots voor. Hoe Britney Spears, misschien het schoolvoorbeeld van een zangeres die liedjes toegeschoven krijgt, haar carrière heeft is ook heel knap. Ik kan dat niet; ik ben geen danseres of model om in een kort rokje liedjes te zingen. Ik wil er inhoudelijk bij betrokken zijn. Het is mooi dat wij als project samen meer zijn, dan ieder alleen opgeteld.”

Wil je meer liedjes gaan schrijven?
“Ik krijg geen inspiratie van wat ik allemaal mee maak. Ik heb de druk nodig om liedjes te schrijven en het gevoel wanneer ik niet lekker in mijn vel zit. Liedjes schrijven is dan een uitlaatklep. Nu ben ik strontgelukkig. (lacht) Soms denk ik: was ik maar even gefrustreerd…”

Nog even terug naar je Engelse successen. Hoe kijk je terug op je optreden tijdens – hét Engelse popfestival- Glastonbury? Op Twitter was je die dag de tweede trending topic, na Metallica.
“Glastonbury is zeker een mijlpaal. Een van mijn muzikale inspiratiebronnen Beyoncé deed daar haar legendarische show. Ik stond ook nog eens op hetzelfde podium; de main stage...”

Wat betekent Engeland voor je? Heb je een verklaring voor het succes?
“Engeland is de reden van de helft van mijn succes. Het is een prestigieus muziekland waar je niet zomaar tussen komt. Uit Engeland komen gewoon de beste artiesten van de wereld. Ik heb meer met de stijl van de Engelse muziek dan de Amerikaanse. Bij het maken van onze platen hebben we vooral gekeken naar de Engelse stijl. Hoewel onze muziek swingmuziek is, en dat is heel Amerikaans, komt onze inspiratie bij het schrijven en produceren van liedjes uit Engeland. Misschien is dit een belangrijke verklaring waarom Engeland zo goed aanslaat. Engeland heeft me omarmd en voelt als mijn tweede thuis.”

Je zei eerder in een interview: ‘Mijn succes in Engeland voelt als concurreren met de grote Engelse artiesten’.
“Dat klopt. De artiesten waar ik veel naar luister komen uit Engeland.”

Voelt Engeland als een springplank naar Amerika, zoals vele popbands in het verleden hebben gedaan? Je hebt eerder promotie en optredens gedaan in Los Angeles en New York.
“Amerika is lastig. Toen wij in Engeland doorbraken was er absoluut een springplank gevoel. We hebben daar destijds goede gesprekken gevoerd en hadden kunnen doorpakken. Maar ik had dan moeten besluiten om tijd vrij te maken voor Amerika.”

Wil je in de toekomst wel tijd vrijmaken voor Amerika?
“Dat doen we pas wanneer je weet dat je hier niks stuk maakt, wanneer je hier even niet bent. Toen Amerika zich eerder zo aandiende, hadden wij het gevoel dat we juist in Engeland en ook Duitsland moesten zijn. Het was hier nog niet klaar. Amerika zou leuk zijn, maar zijn vooralsnog toekomstplannen. Dat geldt ook voor Azië en Latijns Amerika.”

Was het behalen van een nummer 1 albumnotering in Engeland ook een belangrijke mijlpaal.
“Enorm, net als mijn eerste notering (nummer 4, red.) in de Engelse albumlijst. Ik ken de top 5 nog uit mijn hoofd: Beyoncé, Lady Gaga, Adele, Amy Winehouse en ik… Dat was echt bizar.”

Hoe ga je om met al deze mijlpalen?
“Ik kijk altijd heel praktisch naar dingen anders word ik gek. Als ik me er door laat overspoelen dan word ik zo zenuwachtig dat ik niet kan presteren.”

Zijn we mijlpalen vergeten?
“Het zijn er zo veel (lacht). Het recente concert in Olympia in Parijs en The Royal Variety (hierin trad Caro Emerald op voor de Engelse Koninklijke familie, red.). Maar natuurlijk ook het North Sea Jazz festival, de MTV-awards, de eerste keer Paradiso, het winnen van de Popprijs, de Edison in 2010 en het concert in de HMH.”

Welke nieuwe mijlpaal zou je willen behalen?
“Ik zou heel graag in Frankrijk dezelfde status behalen als in Engeland, met een grote uitverkochte tour. ‘Back It Up’ is ooit in het Frans opgenomen, maar nooit uitgebracht. Maar in Frankrijk is het ook mogelijk om een Engelstalige carrière te hebben.”

Bekijk hierboven het optreden van Caro Emerald op Glastonburry.

Tekst © 2014 Peter Schavemaker Tekstproducties

Kaarten winnen

Je kunt deze week nog kaarten winnen voor het Radio 2 Mijlpaal concert. Kijk hier hoe je kans maakt.