Griezelen met spannende horrormuziek

Waarom klassieke muziek zo goed werkt in horror
Volgens Lemereis is klassieke muziek bij uitstek geschikt om spanning op te roepen. “Het is een vorm waarin eeuwenlang verhalen werden verteld zonder beeld. Muziek moest gevoelens oproepen die je niet kon zien, zoals angst, onheil, spanning.” Een cellist van het Noord Nederlands Orkest zei onlangs: ‘Als muzikant hoef je niks extra’s te doen, het zit allemaal al in de muziek.’ Lemereis beaamt dat. “Alle instrumenten kunnen spannend klinken, maar met strijkers is het het makkelijkst. Denk aan de beroemde ‘squeaky’ violen in Psycho, of de dreigende twee noten in Jaws. Meer heb je niet nodig om kippenvel te krijgen.”

De griezeligste componisten
In de klassieke muziek denk ik meteen aan Camille Saint-Saëns. Zijn Danse Macabre is pure horror! Het begint met dat onheilspellende viooltje dat de Dood tot leven wekt.” En dan is er natuurlijk Bach, met zijn beroemde Toccata and Fugue in D minor. “Die mineurtonen klinken voor ons automatisch tragisch of dreigend,” legt Lemereis uit. “En het orgel heeft natuurlijk ook niet geholpen aan zijn imago. Films als The Phantom of the Opera en Pirates of the Caribbean hebben het instrument definitief in de categorie ‘spookhuis’ geplaatst.”

De componist die geesten hoorde
Alsof dat nog niet spookachtig genoeg is, vertelt Lemereis over de Britse componist Rosemary Brown. “Zij beweerde dat ze contact had met geesten van overleden componisten als Schubert en Liszt. Ze kreeg muziek ‘doorgegeven’ via haar vingers. Als zij het speelde, klonk het matig, maar als professionele musici het uitvoerden, was het verbluffend goed. Musicologen staan er nog steeds voor een raadsel.”