Ben Christophers

Ben Christophers creëert een eigen, vaak hinderlijke wereld voor zichzelf en trekt de luisteraar daarin mee. Voor zijn laatste album, The Spaces InBetween, besloot hij echter om het over een andere boeg te gooien. Een Britse folkelectronicus over puberaal gedrag, onbezonnenheid, speelgoeden de duivel in een piano. 'Het is fascinerend, hoe de misère op mijn eerste platen mensen toch een goed gevoel blijkt te geven. Voor mijn laatste album koos ik daaromvoor het eerst voor opbeurende, optimistische nummers. Om eens iets anders te proberen. De voorgaande platen waren redelijk emotioneel, ik vond dat ik en mijn publiek toe waren aan een vrolijke noot. Deze plaat haalt de druk er als het ware vanaf. Er zit wel een vreemde, donkere onderstroom in, maar die hoef je niet te bemerken. Op het moment schrijf ik weer lekker veel ellende, oude gewoontes slijten niet.

Benjamin

Ik kom uit een klein dorpje, 300 kilometer boven Londen. Een idyllische plek om op te groeien, een mooie introductie tot het leven. Mijn ouders waren pottenbakkers. Mijn leven was vroeger zo compleet anders, liberaal, vrij. Ik ben er vertrokken om sociologie en economie te gaan studeren. Wat een ramp. Ik ben er mee opgehouden en ben verhuisd. Heb me niet eens afgemeld, geloof ik.'Na het afbreken van zijn studie vertrekt Ben naar Londen, hij wil bij een rock 'n rollband horen. Hij gaat werken in een fabriek die pornografie distribueert en speelt in verschillende bandjes. 'Mijn overstap naar Londen was het beste wat ik had kunnen doen, destijds. Al verbaast het me dat ik het overleefd heb. Ex-bajesklanten en andere criminelen ontfermden zich over me, ik werd gezien als de Benjamin. Die fabriek was een zeer inspirerende omgeving, maar na eenjaar hield ik het er niet meer uit. Zoiets moet je niet te lang doen. Ik speelde toen in twee of drie bandjes, waaronder een punkband. De intentie was steeds om melodische muziek te maken, maar op de een of andere manier kwam het er nogal vuig uit. Een ervan heette The Swing. Een andere band maakte daar op alle posters The Swinging Dicks van. Daar kwamen we niet meer vanaf. Ik kan niet geloven dat ik je dit nu vertel.

Kiezen

Toen ik opgroeide werd ik van mijn sokken geblazen door de snelle ontwikkelingen op dancegebied. De laatste tijd is die scene echter eenbeetje aan het opdrogen. Het werd ook tijd voor een pauze, dat kon niet anders. Ik wilde destijds dj worden. Maar ik wilde ook David Bowie zijn.En Tom Waits. Ik wilde alles zijn. Omdat ik niet kon kiezen, besloot ik het allemaal maar samen te voegen. Elektronische muziek, akoestisch,singer-songwriter, dat is wat het nu is. Gisteren omschreef iemand mijn muziek als folktronica. Dat dekt de lading eigenlijk heel redelijk. Ik benader muziek niet met de intentie om apart te zijn. De nieuwe vormen binnen rockmuziek intrigeren me. Het borrelt. The Strokes zijn er voor mijn gevoel mee begonnen. Muzikanten krijgen veel meer lef. We lopen gewoon een speelgoedwinkel binnen en kopen iets wat leuk rammelt. Dat is ook het mooie, alles kan en alles mag. Vijf tot tien jaar geleden was alles veel conventioneler. Tegenwoordig kun je triphop, country en rock gewoon mixen en niemand vindt het raar.

Nuchter

Ik ben geen jaloers type, maar Simon & Garfunkel's Scarborough Fair laat me sidderen. Zo ken ik er nog duizenden. Het zijn vooral geluids-effectendie me fascineren. Ik heb nu wel een band, maar vooralsnog treed ik vaak solo op. Ik goochel op het podium met samplers, computers, soms eenpiano. Mijn plan is om de band meer te gaan integreren in mijn live sets, dan kunnen ze mee op reis. Niets is zo erg als alleen dronken worden, jewilt toch niet nuchter zijn op tour? Alles op z'n tijd. Mijn eerste tournee kwam uit het niets. Ik had geen werk, was blut, priegelde maar wat. Tot ik hoorde dat ik per direct solo door Europa zou g aan toeren. Ik werd in de watten gelegd, iedereen deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Surreëel. Plotseling kwamen filmploegen naar mijn huis. En voor ik het wist werd ik gestalkd. Ik zag er de ernst niet van in, tot ik er midden in zat, heel eng. Fanmail maakt me nog steeds heel trots. Ik stuur het vaak door naar mijn moeder. Ze heeft veel energie en geld gestoken in mijn hobby, betaalde gitaarlessen, bleef me stimuleren. Tot ongenoegen van mijn ouders vond ik het vooral interessant om de piano van oma zo vals mogelijk te laten klinken. Alsof je de duivel losliet. Maar ze bleef in me geloven. Het is fijn dat ze daar nu het resultaat van ziet. Ze gelooft nog steeds niet dat er iemand in pak-'m-beet Jamaica is, die het werk van haar zoon kent. Ik ook niet, eigenlijk.

Ontspannen

Men zegt dat kerels elke 6 minuten aan seks denken. Ik denk iedere 7minuten aan muziek. Dat is behoorlijk veel. In mijn hoofd circulerenallerlei nieuwe dingen die ik wil proberen, die ik wil verwerken. Maar hetis niet alleen sec de muziek. Het geregel eromheen, het zakelijke aspectvreet ook veel tijd. Ik kan eigenlijk niet zo goed ontspannen. Zon- enfeestdagen zijn een crime voor me. Het zijn dagen van wachten op hetontwaken van de wereld. Ik word depressief als er niets gebeurt, als ernauwelijks wat beweegt. Als ik geen muzikant zou zijn geworden, zou ikniet weten wat ik anders was gaan doen. Daarover nadenken verontrustme ook enigszins. Misschien iets met architectuur, grote gebouwenontwerpen. Ik heb daar altijd een fascinatie voor gehad, ben een grootfan van Gaudi, van die organische vormen. Maar dan moet je wel eenburgemeester hebben die zijn stad door je wil laten versieren.Aangezien die kans heel klein is, houd ik het maar bij muziek. Daarinkrijg ik alle ruimte die ik nodig heb.'tekst: Maudie Putter voor Route 05 (http://www.routegt.com)