Vocale acrobatiek en vocale jazz omlijst met 'body-percussion' en mooie instrumenten
Gino Sitson beschrijft zichzelf het liefst als een 'Unidentified Vocal Object'. Niet alleen geeft dit aan dat de man moeilijk in een hokje is te plaatsen, maar ook dat zijn stem-capriolen buitenaards en onbegrensd lijken. Vergelijkingen met Bobby McFerrin of Al Jarreau geven weliswaar een idee van zijn vocale acrobatiek, maar doen geen recht aan de breedte van zijn muzikale palet. Weliswaar weet ook stemkunstenaar Sitson met speels gemak verschillende instrumenten te imiteren en te omlijsten met 'body-percussion', maar muzikaal beweegt Sitson zich ver buiten de gebaande paden van de vocale jazz.
Frankrijk
Gino Sitson wordt geboren in een muzikale familie, behorend tot de 'Ntontas' (hoorn-blazers). Als kind wordt Gino beïnvloed door zowel traditionele Afrikaanse muziek als door jazz en blues. Op zijn 17e verhuist hij naar Frankrijk. Hier verdeelt hij zijn tijd tussen muziekacademies en de Sorbonne in Parijs, waar hij talen en etnomusicologie studeert. Zijn wonderlijke vocale gaven worden al snel opgemerkt door onder meer Manu Dibango, Papa Wemba, Ray Lema en Jorge Ben, met wie hij in diverse projecten samenwerkt. New York
Aangetrokken door de bruisende creativiteit van de Big Apple verhuist Sitson in 2000 naar New York, waar zijn talent al snel volle zalen trekt. Er zijn dan al twee cd's van hem verschenen met louter eigen composities, in een unieke stijl waarin Afrikaanse polyfone en polyritmische elementen versmelten met vocale jazz en improvisatie. De erkenning komt snel: zijn tweede cd 'Song Zin' eindigt in de Los Angeles Times top tien van Jazz CD's over 2002, en in 2003 wordt Sitson genomineerd voor de prestigieuze KORA Awards. Zijn teksten, gezongen in het Medumba (een van de vele Bamileke dialecten van Kameroen), weerspiegelen niet alleen Afrikaanse thema's maar ook de harmonische, melodische en ritmische rijkdom van traditionele Afrikaanse stijlen. Tegelijkertijd verklaart Sitson echter 'de Afrikaanse muziek niet dogmatisch te willen benaderen, haar niet verder te willen voeren op hetzelfde pad, maar haar juist in een andere richting te willen ontwikkelen; en als je dat wil moet je breken met de traditie'. Het lichaan als muzikale bron
Wat Sitson wil delen met het publiek is dat niet alleen de stem, maar het hele lichaam een eindeloze muzikale bron is. Stem en lichaam zijn daarbij middelen om verhalen te vertellen die mensen bewegen, aldus Sitson, 'just through emotionally-based melodies that resonate in the listener's body'. Line-up: Gino Sitson: zang, percussie & compositie William Lecomte: piano Jean-Jacques Avenel: contrabas Denis Tchangou: drums tekst: www.musicmeeting.nl