De in Indiana geboren pianist en componist Jim Beard was in zijn jonge jaren een echte akoustische jazzpurist. Er leek geen einde te komen aan de rij van zwaargewichten die naar de jonge toetsenist vroegen. In 1990 bracht hij zijn debuutalbum uit op CTI en sindsdien manifesteert hij zich meer en meer als componist en producer. Als componist wil hij nu laten zien dat er nog wel degelijk muzikanten zijn die zich niet kapot staren op het verleden maar durven nieuwe en avontuurlijke muziek te maken.
'De orkestjongens dragen pakken en zitten in cirkels op het podium, de rockgasten dragen tatouages en lang haar, de rap gozers dragen grote broeken en gebruiken aggressieve gebaren. En als je een traditionele jazz jongen bent, tja, dan draag je een driedelig pak en staar je vaak naar je voeten. Het lijkt me allemaal wat onnozel en beperkend.'
De in Indiana geboren pianist en componist Jim Beard was in zijn jonge jaren een echte akoustische jazzpurist. Tijdens zijn studie bij David Baker aan de Universiteit van Indiana was hij er van overtuigd dat er na 1969 geen goede muziek meer was gemaakt. De vele ervaring die hij opdeed als muzikant bij vele jazz en fusiongrootheden vormden hem echter tot een muzikale vrijdenker. Als componist wil hij nu laten zien dat er nog wel degelijk muzikanten zijn die zich niet kapot staren op het verleden maar durven nieuwe en avontuurlijke muziek te maken.In 1985 belandde Beard in New York en daar raakte hij bevriend met Bill Evans. Toen Evans in Italie was om John McLaughlins 'Adventures in Radioland' op te nemen had hij een cassette met het stuk 'The Wait' van Beard op zak. McLaughlin kwam een stuk tekort voor zijn album, Evans liet hem de cassette horen, en het stuk werd uiteindelijk het openingsnummer van de plaat. Een jaar later vroeg McLaughlin hem de nieuwe toetsenist te worden voor zijn Mahavishnu Orchestra. Wayne Shorter zag hem met Mahavishnu op het North Sea Jazz Festival en vroeg hem later zijn band te komen versterken. Na zijn werk met Shorter ging hij meteen weer op tour met John Scofield. Er leek geen einde te komen aan de rij van zwaargewichten die naar de jonge toetsenist vroegen. In 1990 bracht hij zijn debuutalbum uit op CTI en sindsdien manifesteert hij zich meer en meer als componist en producer. Wars van trends en muzikale stromingen probeert hij simpelweg mooie mzuiek te maken, naar het motto van Duke Ellington: 'Er zijn slechts twee soorten muziek: goede en slechte."