Hij werd gezien als de meest perfecte hard bop pianist, maar ondanks het feit dat hij nooit een slechte opname maakte als bandlid of orkestleider, werd Clark nog lang niet op waarde geschat voordat hij, pas 31 jaar oud, overleed in 1963.
Volstrekt uniek talent
Net als dat van zijn piano-voorgangers Fats Navarro en Charlie Parker, was de levensdraad van Sonny Clark kort maar brandend van muzikale intensiteit. Hij was zwaar beinvloed door Bud Powell, maar Clark ontwikkelde desondanks een labyrinthische en hard-swingende harmonische gevoeligheid die vol was van nuance en detail.Degelijk werk
Clark werd vooral bekend door zeven platen op het Blue Note label waarop hij een aantal topmuzikanten te gast had: John Coltrane, Art Farmer, Donald Byrd, Jackie McLean, Hank Mobley, Art Taylor, Paul Chambers, Wilbur Ware, Philly Joe Jones, en anderen. Voordat hij met deze groten werkte Clark voor zijn debuut met Teddy Charles en Wardell Gray. Die hij verliet om verder te gaan met Buddy DeFranco. Zijn werk met deze grote klarinettist is compleet vastgelegd in een Mosaic set die nu helaas niet meer bijgedrukt wordt. Klassiekers
Clark begeleidde ook Dinah Washington, Serge Chaloff, en Sonny Criss voordat hij zijn rol als leider innam in 1957. "Cool Struttin'" wordt bescouwd als zijn klassieker maar iedere sessie die hij leidde op Blue Note heeft klassieke kwaliteit, en zeker zijn laatste: "Sonny's Crib" with John Coltrane. Hoewel het commerciele succes hem altijd scheen te mijden, was Clark veelgevraaagd als sideman en speelde mee op tientallen producties van Alfred Lion zoals "Minor Move" van Tina Brooks'. Gelukkig hield Alfred Lion de bijdragen van Clark nauwkeurig bij en daardoor verdiende hij uiteondelijk veel meer kritikale, muzikale en populaire waardering dan ooit tijdens zijn aardse bestaan.