Eläkeläiset is gekkenhuis

Dat het publiek wist wat ze te wachten stond was wel duidelijk: feestmutsen, stropdassen, indianenveren, vlaggen, dildo’s, sjalen, takken, mutsen en vooral veel, heel veel trappelende feestgangers die samen met Eläkeläiset de Lima op z’n kop willen zetten. Wellicht mede door Kees van Hondt die deze band als ‘keeswaardig’ tipte. Terwijl de bandleden het podium betreden, schreeuwt het publiek al keihard: humppa, humppa, humppa! En hoe kan het ook anders, wanneer de eerste toon wordt ingezet, gaat het publiek he-le-maal los. Dansend alsof het leven ervan afhangt. Een van de bandleden wil duidelijk nog meer: hij besluit tussen de feestende menigte verder te spelen, waar hij na een paar minuten crowdsurfend weer terug naar het podium wordt gebracht. Daar wordt geproost met bier en sigaretten. Het hek is nu helemaal van de dam: de een na de ander wordt de lucht in gehesen en maakt een rondje boven de menigte, terwijl bier, zweet en polonaise steeds meer de overhand nemen. Wat een gekte, wat een bizar feest. No limit (‘Humppaa Tai Kuole’) laat iedereen nog extra zweten, voor zover dat nog kan. Maar ‘no limit’ voor Eläkeläiset? Ze hebben al twintig jaar een vaststaande formule die een duidelijk genre behelst. Is dat erg? Nee, want als je mensen door kunt laten dansen terwijl ze een bloedneus hebben, dan weet je als band dat je publiek het naar z’n zin heeft. En daar gaat het bij Eläkeläiset om.

Gezien: zaterdag 17-8-2013, Lima, Lowlands, door Iris Mooij