Ella Fitzgerald: Diva die eigenlijk helemaal geen diva was

Er hoeft maar een verzamelbox met de titel Diva's uit te komen of Ella Fitzgerald is prominent vertegenwoordigd. Ze wordt in die zin in één adem genoemd met Billie Holiday, Sarah Vaughan, Dinah Washington en haar soulzingende tegenhangers Aretha Franklin, Nina Simone en Etta James. Toch is een aantal evidente verschillen aan te wijzen tussen Ella en al die andere dames. Niet alleen wordt algemeen aangenomen dat zij de eerste was (vandaar ook de eretitel First Lady of Song), maar misschien wel het belangrijkste verschil is dat miss Fitzgerald allerminst een pittige tante was, zoals het een diva betaamt. Sterker nog, misschien was ze wel té lief voor de muziekbusiness.

Rooskleurige toekomst

Treffend voorbeeld van haar onbaatzuchtigheid is de Ella Fitzgerald Charitable Foundation, die ze zelf oprichtte in 1993 om minder fortuinlijke kinderen van allerlei pluimage financieel te ondersteunen. Na haar dood in 1996 is de stichting blijven bestaan en wordt de toekomst van duizenden kinderen nog altijd rooskleuriger. Bovendien is op de site van de stichting een plek ingeruimd voor fans en liefhebbers om hun ervaringen met Ella Fitzgerald te delen. Uit die verhalen wordt nog eens klip en klaar wat een warme vrouw ze was. Het verhaal van de Britse zanger, entertainer en radio-dj Todd Gordon over zijn bijzondere ontmoeting met Miss Fitzgerald willen je op deze Internationale Jazz Day dan ook niet onthouden.

Zenuwinzinking

Zijn moeder liet hem kennismaken met de muziek van Ella Fitzgerald toen hij elf was. In 1974 zag hij Ella Fitzgerald voor het eerst optreden in de Apollo in Glasgow, waar ze speelde met het Tommy Flanangan Trio en Roy Eldridge en Eddie Davis, wat ze ook al eens deed in Londen. Hij zat eigenlijk helemaal niet lekker in zijn vel in die tijd. De ouders van Todd Gordon waren een paar jaar eerder onprettig uit elkaar gegaan, wat een zenuwinzinking bij hem tot gevolg had, ging van school en bezocht meerdere malen per week een psychiater. Muziek was zijn enige houvast en toen hij hoorde dat Ella Fitzgerald in 1975 in de Usher Hall in Edinburgh twee optredens zou verzorgen met Count Basie en zijn orkest, kocht Todd kaartjes voor beide shows.

Je moet op de lijst

Een maand voor de optredens nam hij het besluit dat hij Miss Fitzgerald wilde ontmoeten in levende lijve, als was het maar voor een paar seconden. In de week voorafgaand aan de optredens trok hij zijn beste pak aan, reed naar Usher Hall om de manager te vragen of het mogelijk was om haar rond die optredens een bosje ruikers te geven. De manager reageerde bot. Je naam moest op een lijst staan om backstage te kunnen. Stond die niet op de lijst, kon je het wel schudden. De moed zakte Todd in de schoenen, maar een medewerker had meegeluisterd en fluisterde hem in dat Ella op zondag rond half twee zou soundchecken en dat hij bij de artiesteningang haar wel kon opwachten.

'Kom maar binnen'

Klokslag half twee stond Todd met twintig roze rozen voor de artiesteningang. Tien voor twee was ze er nog steeds niet. Opeens stopte een auto voor zijn neus. Helaas stapte Ella niet uit, alleen een figuur die overduidelijk een chauffeur was. Haar chauffeur, zo vertelde de man, die eveneens zei dat hij Miss Fitzgerald pas om half zes hoefde op te halen, dat ze dus niet zou soundchecken, maar dat ze even verderop in het Caledonian Hotel aan het lunchen was.

Todd verzamelde al zijn moed en stiefelde 400 meter door de regen naar het hotel. Ze zat met haar rug naar het raam, haar disgenoot attendeerde haar op de jongeman met roze rozen, waarna ze zich omdraaide en gebaarde binnen te komen. Todd mocht bij Ella aan tafel zitten en ze accepteerde het boeket waarna ze vroeg of ze Todd kon verblijden met een exemplaar van haar nieuwe album. Todd vertelde dat hij bij beide shows aanwezig zou zijn, waarna Ella hem uitnodigde om backstage te komen. Was-ie toch nog op de lijst gekomen.

Ella, Stevie, Elton en Todd

Met rooie oortjes zat Todd bij het optreden, waar Ella goed op stem was en Count Basie met zijn band de Usher Hall in vuur en vlam zette. 'Sweet Georgia Brown', 'Them There Eyes', 'Mr. Paganini', allemaal passeerden ze de revue. Op een gegeven moment nam Ella de tijd om Count Basie, zijn orkest en de Tommy Flanagan Trio te bedanken. En toen gebeurde het.

"I'd also like to thank a young fan who gave me flowers earlier today. I haven't been able to see you - are you here?" Todd schrok en wist een weifelende 'YES' uit te brengen, waarna een spot op hem werd gericht. Ella vroeg of het publiek er bezwaar tegen had als ze een lied speciaal voor deze jongeman zong. Omdat het snoer van haar microfoon te kort was om zich in zijn richting te begeven, vroeg Ella of Todd op het podium wilde komen.

Eenmaal op het podium zong Ella Fitzgerald 'You Are The Sunshine Of My Life' van Stevie Wonder voor hem. Toen hij terugliep naar zijn plek, juichte het publiek en Ella voegde er nog aan toe: "Wasn't that sweet; he spent his little bread on me when he could've spent it on Elton John!"

Door de diva niet meer op de divan

Na de show mocht hij inderdaad nog even backstage bij Ella, die - bitter lemon en sloffe boterhammen nuttigend - hem voorstelde aan Count Basie. Het was overweldigend voor Todd, die haar nog wel vertelde hoezeer hij genoot van haar Jazz At The Santa Monica Civic, die hij mee had genomen en waar ze op schreef: "Thank you so very much. Fondly, Ella Fitzgerald." Tot slot sprak Todd de wens uit dat hij ook graag wilde zingen en Ella antwoordde dat als hij ook maar een beetje een stem had, dat hij ervoor moest gaan.

Later die week lag hij op de divan bij de psychiater, die welhaast van zijn stoel viel nadat Todd zijn belevenissen van eerder die week vertelde. Het bleek tevens de laatste keer dat hij naar een psychiater ging. Begin 2000 nam Todd het advies van Ella Fitzgerald eindelijk ter harte en begon aan zijn eigen zangcarrière en in 2003 verzorgde Todd Morgan al het voorprogramma van Dionne Warwick.

Todd zelf:

Dit is een artikel uit het dossier Diva's. Voor meer over dit onderwerp klik je hier.