Oud-judoka Henk Grol: 'Ik moest met gebroken vingers vechten'

Het verhaal van Henk Grol, in het boek 'Focus' waarin hij terugblikt op zijn hoogte- en dieptepunten, begint als de ex-judoka in een diep dal zit. Dat was net na de Spelen van Rio de Janeiro, in 2016. Henk vond dat het klaar was. Voor hem geen judo meer. "Ik was gewoon leeg, ik kon niet meer. Vooral ook mijn geest, gewoon moe van de bagage. Zo'n gevoel dat ik een zak met stenen op mijn rug had waar ik de hele dag mee rondliep."

Toch was de Olympische droom er nog steeds. Hij ging toch weer de mat op voor de Spelen van Tokio, in 2021. Maar ook daar lukte het niet, daarna was het echt klaar.

De misschien wel meest succesvolle judoka van Nederland, is niet zonder slag of stoot tot het hoogste wereldniveau doorgedrongen. Judo is, zo blijkt, een sport in een harde wereld. Als voorbeeld noemt Henk oud-bondscoach Maarten Arens. Die was echt keihard voor de jonge sporter. Henk leerde daar dat je alleen de top kon bereiken door pijn te doorstaan. "Je moet leren vechten. Een mens is eigenlijk zwak. Als er pijn is willen we stoppen, willen we weglopen, conflict mijdend. Ja, en dan moet je zo’n mat op en dan moet je daar worden afgeharkt. En dat is niet allemaal correct."

Met een gebroken vinger de mat op

Tijdens één van de trainingskampen in Rusland werd het de toen 17-jarige Henk te veel. Hij had begrepen dat ze in een groot hotel in st. Petersburg zouden verblijven, maar ze werden naar oude Sovjet-barakken in de wildernis gebracht. Het eten was er slecht en de onderkomens waren Spartaans. Henk brak op één van de eerste trainingen zijn middelvinger. De fysiotherapeut liet aan coach Arens ook weten dat Henk niet meer de mat op mocht. Maar Arens was onverbiddelijk, hij tapete de gebroken vinger aan de ringvinger vast en stuurde Henk de mat op om tegen een Rus te vechten. Daar kreeg hij een enorm pak slaag van.

Trainen in het buitenland

Een mooie, maar ook bijzondere tijd had Henk Grol bij het Van der Geest-kartel. Op de judoclub van Cor van der Geest, KenNamJu, werd Henk klaargestoomd voor grote wedstrijden. En daarvoor werd soms in het buitenland getraind, bijvoorbeeld in Oostenrijk. Avonden met veel drank en gekkigheid waren niet ongewoon. En Cor was dan vaak de aanstichter, als hij de jongens mee nam naar de bierstube.

Naast trainers, komen er ook vrienden en oud-clubgenoten langs in het boek. Een naam valt toch wel op; Kraantje Pappie. De rapper? Gejudood? "Rond ons 11/12e kwamen bij dezelfde club in Groningen. We waren aan elkaar gewaagd. We hebben daarna een jaartje of zeven door Europa gereisd en hebben mooie tijden meegemaakt. En hij is rapper geworden. Maar toe hij zei ik ga rapper worden, dacht ik: Jezus gast, ga gewoon trainen."

Een stukje verwerking

Voor Henk is topjudo voorbij, maar bepaalde zaken worden pas voor het eerst in dit boek besproken. "Dit is de eerste keer bijvoorbeeld dat ik mijn coach sprak over de gebeurtenissen van die Olympische Spelen van Tokio. Ik heb hem daarna nooit meer gesproken, dat wilde ik ook niet. Hij wilde dat wel, maar ik ben hem uit de weg gegaan. En dat hebben nu beschreven in dit boek. Het is ook een soort van verwerking."