Programma

Annemieke ging naar Jack White en dit is haar verslag

Nieuws
Annemieke ging naar Jack White en dit is haar verslag

Als enorme fan van Jack White MOEST ik natuurlijk naar zijn concert in de AFAS Live. Of ik dan voor NPO Radio 2 zo’n fijn verslag wilde maken? Natuurlijk!

Ultieme sfeer

Nog nooit zijn er zo weinig foto’s en tweets verschenen tijdens zo’n optreden, want? Jack blieft geen telefoons tijdens zijn show. Het zou maar afleiden. Bij binnenkomst krijgt iedereen een heuse ‘phone case’, een klein uitgevallen laptophoes met een anti-diefstal-klem waar de doorgewinterde shoplifter ‘tut-tut’ tegen zou zeggen. Die gaat in de tas of zak, en daar begint het besloten feestje.

En werkt het? Zeker wel! Op de paar keer na dat je even op setlist.fm wil kijken wat er waarschijnlijk nog komt, of als je wil weten of België langs Japan kot op het WK, of als je al je volgers jaloers wil maken met wat er zich op het podium afspeelt.

Stiekemerds

Een paar stiekemerds hebben hun digitale vriend toch weten mee te smokkelen, maar veel oplichtende schermpjes zie je niet. Met als gevolg: een zeer betrokken publiek, bijna net zo geconcentreerd als die held op het podium, EN zijn fantastische band.

Onnavolgbaar

Jack White is onnavolgbaar, elk album schiet van hot naar her en is weer totaal anders, maar toch mixt het hier perfect. Hij speelt nummers van zijn meest recente album Boarding House Reach, en mixt daar vrolijk tracks van zijn eerdere bands The Dead Weather en The White Stripes tussendoor. Het is vuig, hard en met heel veel gitaargeweld.

Decor

Qua decor is het net zo strict als de anti-telefoonregels. Kil blauw en met minimale graphics. Af en toe een geintje, zoals een niet zo charmant beeld van Donald Trump die besmeurd wordt met klodders verf. Veel decor heb je ook niet nodig, de band vult die taak net zo makkelijk in. Een prominent vooraanzittende vrouwelijke drummer, die zeer soepel schakelt tussen alle stijlen, een steady bassist en twee kunstenaars achter toetsen en ‘loop’-apparaten.

Loepzuivere stem

Er wordt veel geloopt, de "Who’s with me"-gil aan het begin van het nummer ‘Corporation’ hoor je constant terug. Over dat gillen, dat Jack een loepzuivere stem houdt mag een godswonder heten. Hij schakelt van uiterst schelle keelklanken naar bijna croonen. Net zo makkelijk.

Toegewijd publiek

Wat een fijn toegewijd publiek ook, alles wordt goed ontvangen. En wanneer in de toegift ook nog ‘Steady As She Goes’ (Raconteurs) en Jacks appeltje voor de dorst (Halloooo WK;) ‘Seven Nation Army’ (The White Stripes) langskomt is iederéén tevreden.

Alles goed, alles vuig

Tussendoor ga ik naar de merchandise voor een T-shirt (#nerd), en wordt me door een hele enthousiaste meneer gevraagd welk album hij moet kopen. Hij ziet Jack voor het eerst en is verkocht. Het vuigere werk wil hij, en na enige overweging besluit ik toch het meest recente album aan te bevelen. Later vraag ik me af of ik hem toch niet beter Lazaretto of Blunderbus had moeten aanraden. Of toch… Kortom: alles goed, alles vuig. Net als het optreden.