Forro in the Dark

 De fluit staat niet bekend als het meest hippe en groovy instrument. Maar Forro in the Dark werkt in razend tempo aan de emancipatie ervan. De pifano-fluit van Jorge Continentino bepaalt de frisse toon op haar debuut 'Bonfires Of São João', een van de verrassingen van vorig jaar. De in New York residerende Braziliaanse groep - in 2002 ontstaan in de hippe nachtclub Nublu in Manhattan - presenteert een volstrekt nieuwe forró-sound. De grondbeginselen van de noordoostelijke Braziliaanse volksstijl - strakke ritmes, fun en sexy swing - heeft het stel hoog in het vaandel staan, maar verder wijkt men ernstig van de gebaande paden af. Forro in the Dark brengt haar forró niet alleen met fluit in plaats van met de geijkte accordeon, maar voegt er ook nog sax en elektrische gitaren aan toe. Ook beperkt de groep zich niet tot de traditionele forró-ritmes, maar experimenteert er lustig op los met zwoele reggae- en rockvibes, met walsjes, country, rap, Japans (m.m.v. Miho Hatori) en met sambapop (m.m.v. Bebel Gilberto). Forro in the Dark wordt soms gepresenteerd als 'het nieuwe project van David Byrne', maar dat is onterecht. Byrne mag dan de beschermheilige van de band zijn en als vocalist een prominente rol spelen op het debuut, hij staat doorgaans niet met de groep op de planken. Toppers heeft de groep zelf genoeg in huis zoals zanger/percussionist Mauro Refosco, parttime Lounge Lizard en vast lid van de liveband van Bebel Gilberto (net als Continentino en drummer Davi Vieira), percussionist Gilmar Gomes (Carlinhos Brown, Yerba Buena) en gitaaravonturier Smokey Hormel, die speelde met mannen als Tom Waits, Beck en Johnny Cash. Forro's onstuimige vreugdevuur is onmiskenbaar Braziliaans en diep geworteld in tradities, maar sluit tevens naadloos aan bij de huidige rock mestizo-beweging. Ook op de bühne pakt dit lekker uit, zie Fabchannel voor een impressie. Forro in the Dark heeft, kortom, alles in zich om de nieuwe Braziliaanse hit te worden.