Richard Groove Holmes

Uniek

Zijn geluid in het hoge register was heel eigen, maar nog herkenbaarder was de virtuositeit waarmee hij de snelste, accentuerenste en pulserendste bas van alle jazzorganisten veroorzaakte.

Praktijk

Holmes was een onhoudbaar swingende Jimmy Smith bewonderaar die zich zonder moeite bewoog van de gruizigste blues naar de sentimenteelste ballad. Maar hoe snel hij ook speelde, altijd was er het gevoel van soul, net zoals zijn bijnaam "Groove". Holmes, was graag gezien in het Philadelphia/Southern New Jersey circuit toen hij tekende bij Pacific Jazz begin '60er jaren en nationale roem opbouwde door zijn werk met mannen als Ben Webster en Gene Ammons. Zijn opname voor Prestige: “Live at the Front Room” is een van de grote jazzuitvoeringen op de Hammond-B3; het leek wel of er die avond in Newark vlammen uit de Hammond kwamen. Holmes streed enkele geïnspireerde orgel battles met Jimmy McGriff in de vroege '70s voordat hij zich bekeerde tot elektrisch keyboard en fusionachtig materiaal een paar jaar later.

Niet gezond

Aan het eind van zijn leven kampte hij met prostaatkanker. Maar hij bleef dol op zijn orgel en hij werkte bij Muse. Toen hij 60 was leverde Holmes nog altijd goede soul-jazz, vaak met de tenor gigant Houston Person, tot een hartaanval hem van het leven beroofde in 1991. Hij is muzikant gebleven tot het einde en speelde zijn laatste concerten in een rolstoel.