The Staves brengen magische close harmony

Wanneer ze het podium betreden, kijken ze bescheiden naar het publiek. Ze gaan achter hun microfoon staan, lipjes rood gestift, hippe bloesjes aan en haren in een knotje. Dan beginnen ze te zingen. Zichzelf alleen begeleidend met gitaar, loepzuiver en duidelijk zelfverzekerd. Het publiek luistert en joelt verwachtingsvol na het eerste nummer. Na het openingsnummer komen er een bassist en een Nederlandse drummer bij (Eddie, Eddie, Eddie!), wat de muziek af en toe meer body geeft. Tijdens het concert blijft het publiek opvallend geboeid en velen raken dan ook gehypnotiseerd door de folkliedjes die in close harmony à la Joni Mitchell en Mumford & Sons worden gespeeld. Af en toe pakt een zus een ukelele of een elektrische gitaar op, maar de muziek blijft altijd draaien rondom de drie prachtige stemmen. Hoogtepunt was toch wel ‘Wisey’ waarvoor aan het publiek werd gevraagd stil te zijn. De zussen beginnen met z’n drieën rondom een microfoon met heel prachtige uithalen en gaan over naar een up-tempo gedeelte met de rest van de band. Dit laatste had wel meer gemogen om de set wat spannender te maken en de luisteraars meer de ruimte te geven om te kunnen reageren op de muziek. Aan het einde bedanken de zussen het publiek, waarna het publiek joelt en hard klapt. Eigenlijk willen we meer.

We zouden allemaal wel zussen willen hebben waar we mee kunnen zingen, maar als dat niet zo is kunnen we beter naar The Staves gaan luisteren. Ze hoeven elkaar niet aan te kijken om magisch, loepzuiver en zelfverzekerd te zingen.

We zouden allemaal wel zussen willen hebben waar we mee kunnen zingen, maar als dat niet zo is kunnen we beter naar The Staves gaan luisteren. Ze hoeven elkaar niet aan te kijken om magisch, loepzuiver en zelfverzekerd te zingen.

Gezien: vrijdag 16-8-2013, Lima, Lowlands, door Iris Mooij

Live foto: Jelmer de Haas