Gino Soccio: de ultieme disco-producer die ineens foetsie was

Een slank figuur met grote ogen, een snor en donkere manen. Dat is Gino Soccio, oftewel de ultieme ‘disco-producer’ en ‘synth wizard’. In de jaren ’70 brak hij door met zijn muziek, een combinatie van Europese discoglamour met Amerikaanse R&B en beïnvloed door klassieke muziek.

Geroemde gekke Gino

Haastig bracht hij tussen 1978 en 1985 vier volledige albums uit, een handjevol 12-inches, singles en EP’s onder een andere naam. Hij schreef en maakte producties voor andere artiesten en hij componeerde een filmsoundtrack. Maar na een incident met de politie in Montreal in 1984 verdween hij plotseling. Het gerucht ging dat hij gek was geworden en als een kluizenaar zich had teruggetrokken. Anderen dachten dat Soccio een burn-out had opgelopen van zijn korte discocarrière, maar niets is minder waar, zo vertelde hij tegen Wax Poetics.

Van Bach naar Kraftwerk

Toen Soccio nog maar 8 jaar was, begon hij met pianospelen om op 11-jarige leeftijd al Bachsonates te kunnen spelen. Daarna stapte hij over naar elektronische muziek van Kraftwerk, Stockhausen en Wendy Carlos, huurde hij synthesizers en werd hij al snel een van de beste keyboardspecialisten van Montreal (Canada).

Disco zonder band, maar met Gino

In 1975 kreeg Soccio een telefoontje van een lokale producer, Pat Deserio, om mee te werken aan een discoplaat. In eerste instantie voelde hij niets voor het genre, maar ging toch naar de studio. Daar trof hij computers, synthesizers en elektrische orgels aan, maar tot zijn verbazing geen band. De band was Soccio namelijk zelf.

Gino Soccio in de studio (bron):

Disco 'Dancer'

Het album Kebekelektrik ontstond, die de hit ‘War Dance’ voortbracht en waardoor Soccio’s carrière een kickstart kreeg. ‘Dancer’ was vervolgens zijn eerste hit als soloartiest. Hij maakte daarna nog meer albums die een grote impact hadden op zowel de underground als de discoscene boven de oppervlakte.

Scheurtjes en politiedrama

Niet veel later ontstonden echter wat scheurtjes in Soccio’s persoonlijkheid. In 1984 kreeg de producer het aan de stok met de politie van Montreal. Hij claimde dat de agenten hem aan zijn haren de auto uit hadden gesleept en hem hadden geslagen met een zaklamp. Het verhaal haalde de voorpagina’s door heel Canada.

Nog meer opspraak

Daarnaast wilde Soccio een album uitbrengen met zijn grootste hits, met op de cover een schaars geklede en ingetapete dame staan. Vrouwenactivisten probeerden de release te voorkomen en helaas voor Soccio lukte dat ook. Maar Soccio was over meerdere dingen niet tevreden. Tijdens een tripje naar Atlantic Records luisterde hij naar een aantal nieuwe 12-inches en vond ze allemaal troep. Dance-muziek was aan het veranderen en dat beviel Soccio allerminst.

Rock killed disco

In 1985 bracht hij nog de single ‘Human Nature’ uit. Zelf was hij erg tevreden over de plaat, hoewel de rest van de wereld die mening niet deelde. Soccio zelf ziet dit moment dan ook als het einde van zijn carrière. Het einde van het personage Gino Soccio en de dood van disco. Die dood was de schuld van rock, volgens Gino. Rockaanhangers voelden zich geïntimideerd door disco. Disco was te populair, te zwart en te ‘gay’ voor deze “racistische, homofobe rockers”. Dus.

Samenzwering en verraad

Gino Soccio had het gevoel dat er was samengespannen om disco vanaf het begin voor het voetlicht weg te krijgen en hijzelf voelde zich zich verraden. Hij raakte depressief, verkocht al zijn materiaal en verhuisde naar Hollywood voor een 2,5 jaar durende vakantie. Later probeerde hij nog een track op te nemen met Erma Shaw, maar deze werd nooit uitgebracht.

Disco is verleden tijd

Nu is het klaar voor Soccio. Zelfs wanneer een jongere generatie zijn muziek opnieuw ontdekt en vraagt om meer is het voor hem al te laat. Hij probeert het verleden te vergeten, maar alles herinnert hem nog aan het genre waar hij 37 jaar geleden verliefd op werd.