Tim Vantol is gretig als een jonge hond

Vantol treedt normaalgesproken vooral solo op, maar vandaag heeft de zanger/gitarist een band meegenomen. Naast gitaar, bas en drums, staat er ook een banjospeler op het podium. De band heeft er zin in en gaat meteen van start met een portie polkarock. Tim legt even later uit waarom ze nauwelijks konden wachten om het podium te beklimmen: ‘Vroeger riepen we altijd dat wij hier ooit…’. En twaalf jaar later is het dan echt zover dat hij op het Lowlands festival mag optreden. Het publiek heeft er net zoveel zin in lijkt het; gedurende het openingsconcert van de Lima stroomt het veld langzaam vol en uiteindelijk wordt er ook enthousiast meegehost en gebruld. Vooral bij ‘Nothing’ krijgt de band de massa mee en wordt er luidkeels meegezongen.

Tim Vantol is gezegend met een rauwe stem waar zelfs Shane McGowan jaloers op zou zijn. Soms vliegt hij uit uit de bocht met een jeugdige onbesuisdheid en heb je het idee dat z’n stembanden elk moment z’n keel uit komen vliegen. Wat meer variatie met de stem zal de zeggingskracht van de nummers nog meer ten goede komen, want juist als hij zachter zingt liggen de kippenvelmomenten om de hoek. Het concert wordt afgesloten met If We Go Down We Go Down Together, het titelnummer van zijn laatste album.

Gezien: vrijdag 16-8-2013, Lima, Lowlands, door Pieter van Hoogdalem