Routine & bevlogenheid gaan hand in hand bij Beans & Fatback

Op het podium staat een zevenkoppige band met twee drummers. Naast hen staat een grote hoeveelheid vintage uitziende gitaren klaar om aangereikt te worden aan bandleider Onno Smit en gitarist Paul Willemsen. Initiatiefnemer van de groep is zanger/gitarist Onno Smit die ook het merendeel van de nummers schrijft. Zijn stem doet soms denken aan Lindsey Buckingham van Fleetwood Mac. De band omschrijft zichzelf vooral als een rootsgroep, maar daar doen deze mannen zichzelf tekort mee want de muziek omvat meer dan dat.

De pers vergelijkt de muziek met bijvoorbeeld The Black Keys en Jack White. En daar zit ook zeker wat in. Zelf moest ik vooral ook denken aan eerder genoemde Fleetwood Mac die in de jaren zeventig ergens tussen blues en poprock vertoefde. Rootsmuziek en blues zijn absoluut de basis van Beans & Fatback, maar ze zijn niet bang om structuren te verbouwen en andere elementen toe te laten, zoals sixties soul en pakkende popsongs. Dit voorkomt eenvormigheid en houdt je bij de les tijdens het concert. Ondanks de regen blijft dan ook vrijwel iedereen staan op het veld. De band bespeelt het publiek moeiteloos en weet de massa mee te krijgen. Tijdens het intro van een van de nummers hapert de akoestische gitaar, wat professioneel werd ondervangen door dan maar snel een rondje voorstellen te doen. Routine en bevlogenheid gaan hand in hand bij dit concert.

Gezien: vrijdag 16-8-2013, Lima, Lowlands, door Pieter van Hoogdalem