Toine was bij Tears For Fears en dit is zijn verslag

Wilde bos krullen

Het was een mooie avond gisteren in de AFAS live! Tears for Fears trad voor het eerst in jaren weer in Nederland op. Van het duo is alleen Curt Smith nog duidelijk herkenbaar, maar Roland Orzabal zouden we zomaar voorbij kunnen lopen, al was het maar omdat zijn herkenbare wilde bos krullen inmiddels grijs is en in een knotje ergens op z'n achterhoofd geplakt zit.

Een anderhalf uur lange best-off-show

Muzikaal was het een tof concert: er wordt lekker gespeeld en het duo is vaak goed bij stem, soms net iets minder. Maar de uitstekende geluidmix en de smaakvolle visuals bieden waar voor je geld. Opvallend is ook het grote aantal hits van het duo. Denk je vooraf nog dat de band maar net een avond kan vullen met een handvol hits, met de bestsellers die ze voor en met derden hebben uitgebracht op de setlijst, waaronder ook ‘Creep’ van Radiohead, krijg je onverwacht een anderhalf uur lange best-off-show voorgeschoteld.

Sequences en percussie

De start met 'Everybody Wants to Rule the World' belooft veel. Er loopt weliswaar een tape mee, maar de sound is indrukwekkend. 'Swing the Seeds of Love' is al nummer 3 en dat lijkt veel te vroeg: dit anthem is echt een nummer voor het slot denk je, en hoe gaan ze hier nog overheen? Maar de set wordt gloedvol vervolgd met onder meer ‘Change’, ‘Advice for the Young at Heart’, ‘Mad World’ en ‘Woman in Chains’. Een heel mooi rijtje en een garantie voor een kolkende zaal. Maar helaas lijkt de bezieling bij de band ver te zoeken. Als er bij elk nummer een tape meeloopt met sequences en percussie, is dat bepalend voor een strakke, maar ook een voorspelbare vorm. En zonder aan- en afkondigingen blijft het redelijk stil tussen de nummers.

Spelplezier en onderling contact

Alleen de losse en jazzy uitvoering van ‘Badman’s Song’ is vrij van allerlei technische belemmeringen en daardoor dan ook meteen het hoogtepunt van de avond. Eindelijk voel je iets van spelplezier en onderling contact. Dat laatste valt op, want bekend is dat het duo elkaar jarenlang naar het leven heeft gestaan. Als op het eind (na een lekker gespeeld ‘Head over Heels') de band met een aarzelende groet afgaat en het eindapplaus vrij snel smoort, voel je bijna de twijfel achter het gordijn of ze nog wel terug moeten komen. Een voorspelbare versie van ‘Shout’ is dan ook de enige toegift.

Kortom: een goed klinkend optreden en de heren waren ook redelijk goed bij stem, maar de onderlinge interactie en die met het publiek was zeer matig en dat is zeker niet alleen aan het volwassen publiek te wijten.

Foto's: Bullet-Ray